Nieuws

Met veel plezier werkt Francesco nu alweer zo'n 3 jaar bij het Steunpunt Vluchtelingen als 'maatschappelijk begeleider'. In zijn werkzame leven werkte hij voor Buitenlandse Zaken en de laatste 5 jaar daarvan hield hij zich bezig met het vluchtelingenbeleid in Noord Afrika en de Sahel vanuit standplaats Tunis. Na z'n pensioen is hij verhuisd naar Bilthoven, eerst hebben ze het huis verbouwd en daarna leek het hem mooi om als vrijwilliger aan de slag te gaan en dan ook graag iets met vluchtelingen en statushouders. In zijn werk was hij daar vaak beleidsmatig mee bezig, maar ook wel praktisch in de zin dat hij veel heeft gedaan voor vluchtelingen die in detentiekampen zaten in Libië. Bij Steunpunt Vluchtelingen vond Francesco precies wat hij graag wilde doen. Hij begeleidt nu gezinnen in de eerste twee jaar dat ze als statushouder in onze gemeente wonen. Wat hem direct opviel, is hoe ingewikkeld Nederland is voor statushouders. Alles wat je moet regelen, moet bijna digitaal en als je de taal niet of niet goed spreekt, is het lastig om de weg te vinden. Er zijn statushouders die al wel een netwerk hebben; dat helpt uiteraard, maar dat is lang niet bij iedereen zo. Als je dan de weg niet weet, is het eigenlijk geen doen om dingen zelf te regelen. Voor het merendeel van de statushouders geldt daarom dat hulp vanuit Steunpunt Vluchtelingen van grote meerwaarde is. Wat doet een maatschappelijk werker? Op dit moment zijn er zo'n 10 maatschappelijk begeleiders bij het Steunpunt. Ieder heeft op een bepaald moment in de week een spreekuur, waar dan de mensen die iemand begeleidt naar toe kunnen komen. Francesco is er op woensdagochtend. Je begeleidt mensen altijd met z'n tweeën, zodat het geen probleem is als je een keer niet kunt of vakantie hebt. Francesco en zijn collega begeleiden nu in totaal zo'n 20 mensen. Mensen worden twee jaar lang begeleid. Als een woning wordt toegewezen aan iemand, kijkt de coördinator van het Steunpunt wie van de maatschappelijk begeleiders tijd hebben om die persoon of dat gezin te begeleiden. De eerste paar maanden van de begeleiding zijn het meest intensief. Iemand moet namelijk na het tekenen van het huurcontract binnen twee weken verhuizen naar dat huurhuis. Dan help je mensen om zo snel mogelijk in hun huis terecht te kunnen; ze krijgen wat geld voor de inrichting, maar zo ruim is dat bedrag niet, dus dat is snel zoeken en oplossen. Zo leent Francesco z'n kampeerspullen wel eens tijdelijk uit, zodat mensen in ieder geval wat spullen hebben om te kunnen leven. In die eerste periode help je ook bij het regelen van zorg- en huurtoeslag, van een energiecontract, van een huisarts, en nog veel meer. Soms is er een overdracht vanuit het AZC waar iemand gewoond heeft, maar meestal is dat niet zo. Het Steunpunt heeft een hele lijst met wat er allemaal geregeld moet worden voor nieuwe inwoners en op dat spreekuur ga je dat samen met de statushouder doen. Als vrijwilliger registreert Francesco dat ook; op die manier kun je elkaars werk als vrijwilliger overnemen. Na de eerste paar maanden is het meestal wat rustiger. Mensen komen dan langs op het spreekuur als ze vragen hebben. Van Francesco mogen ze hem ook altijd appen (dat is gemakkelijk met de vertaalapp); bellen liever niet en alleen in noodgevallen. Die twee jaar blijft er regelmatig contact. Zo is Francesco bijvoorbeeld ook een eerste keer meegegaan naar een ziekenhuis en hij legt dan uit hoe iemand dat daarna zelfstandig kan doen. In die 2 jaar is er ook regelmatig contact met de klantregisseur van de sociale dienst; vanuit de RSD kijken ze namelijk naar scholing en zij begeleiden mensen ook naar werk. Als maatschappelijk begeleider is het namelijk wel fijn om te weten wat er zoal speelt, zodat je zo mogelijk kunt helpen ondersteunen. Bij het Steunpunt zijn ook vrijwilligers werkzaam als taalcoach. Daar heeft Francesco soms ook contact mee, omdat zij in hun begeleiding wel eens horen wat er speelt bij mensen. Na 2 jaar stopt de begeleiding. Dan voer je een exitgesprek met die persoon of dat gezin, samen met de coördinator van het Steunpunt. Dan worden mensen ook gewezen op andere instanties die hen kunnen helpen als ze daarna vragen hebben op administratief of financieel gebied. Wat levert het vrijwilligerswerk je op? Het geeft Francesco veel voldoening om medeburgers op weg te helpen en te merken dat mensen blij zijn dat je er bent. Hij hoopt mensen op zo'n manier op weg te helpen dat ze na die 2 jaar zelf hun weg weten te vinden in onze gemeente en daarbuiten. Francesco vindt het ook leuk om deel uit te maken van het team van maatschappelijk begeleiders; het zijn heel betrokken mensen. Hoe word je geïnformeerd en geschoold? De coördinatoren zijn er altijd als vraagbaak. Ook is er een handboek waarin van alles te vinden is. Er is een administratief systeem, waarin taken staan. Maandelijks overleggen alle maatschappelijk begeleiders om ervaringen uit te wisselen. Dat kan dan bijvoorbeeld weer leiden tot een uitbreiding van het handboek. Er zijn regelmatig scholingsdagen, onlangs met een trauma-expert. Veel statushouders hebben immers veel akelige ervaringen gehad in hun land van herkomst. Ook is er een dag over Afghanistan geweest, georganiseerd met andere Steunpunten, waarin werd ingegaan op dat land en die cultuur. Nieuwe vrijwilligers? Het Steunpunt zou graag nog 2 of 3 nieuwe maatschappelijk werkers erbij hebben. De taakstelling in aantal te huisvesten mensen voor onze gemeente, en daarmee dus ook voor het aantal begeleidingen door het Steunpunt, is dit jaar hoger. De vrijwilligers die er zijn, blijven bijna allemaal dit werk echt lang doen. Je helpt mensen daadwerkelijk. Toch blijft het lastig om nieuwe vrijwilligers te vinden, terwijl het zulk mooi werk is! Ook vrijwillig taalcoaches zijn welkom! ------------------ Zie voor meer informatie over de vacatures: Vacatures – Steunpunt Vluchtelingen De Bilt of de website van de vrijwilligerscentrale De Bilt: Vrijwilligerscentrale De Bilt | Vrijwilligerscentrale De Bilt

Yvette - vrijwilliger bij Ariane de Ranitz Op 12 februari '24 spraken we met Yvette. Zij is eind 2019 gestopt met werken en wilde graag wat doen voor anderen. Ze begon met fietsles te geven bij MENS De Bilt, maar dat stopte toen corona uitbrak. Vanuit MENS kon ze wel cursussen volgen en op die manier zag ze het vrijwilligerswerk bij Ariane de Ranitz, waar ze meteen enthousiast over werd. Wat doe je en wat levert het je op? Als kind heeft Yvette zelf veel paardgereden, vandaar dat dit haar meteen aansprak. Als vrijwilliger begeleid je ruiters met een verstandelijke of lichamelijke beperking. De stichting huurt accommodatie en paarden/pony’s bij de Stal van Brenk; de ruiters betalen zelf hun lessen. Bij de groepslessen zijn maximaal 6 ruiters tegelijk aanwezig en ieder heeft een eigen begeleider. Yvette helpt elke maandag en dan begeleidt ze ook dezelfde ruiter. Ze vindt het heel leuk dat ze op die manier ook echt een band opbouwt met ‘haar’ ruiter. Regelmatig valt ze ook in op de dinsdagmiddag, dan begeleidt ze wel verschillende ruiters. Het opbouwen van een band is in dat geval natuurlijk niet zo aan de orde, maar ook dan is het mooi om te doen. Yvette vindt het zowel fijn om met de paarden te werken als met de mensen. Het zien dat de ruiters zo blij zijn geeft haar, maar ook andere vrijwilligers, veel voldoening. Een bijkomend voordeel is dat het goed is voor de conditie en dat ze ook regelmatig buiten is! Buiten is er namelijk ook een bak en een springwei. Sommige ruiters volgen al lang de lessen. Ze komen en gaan vaak met een taxi; sommigen kunnen alleen komen en kinderen worden vaak gebracht door een ouder. Elke week zijn er ongeveer 40 ruiters. Voor velen van hen is het vaak echt hét uitje van de week. En dit paardrijden is goed voor hun spieren en evenwichtsgevoel. De paarden zijn ervaren manegepaarden. Voor de ruiters zijn er veel speciale voorzieningen. Zo is er een opstapstation voor ruiters die niet zelfstandig op hun paard kunnen opstijgen. Sommigen kunnen niet op een gewoon zadel rijden, dan zijn er aanpassingen, er zijn speciale beugels met kleurenteugels. Als begeleider heb je ook een teugel en loop je met de ruiter mee. De vrijwilligers De vrijwilligers – zo’n 25 - kennen elkaar behoorlijk goed. Vanuit Ariane de Ranitz wordt daar ook actief aan gewerkt. Zo is er in de schoolvakanties altijd een bijeenkomst voor de vrijwilligers, dan eten ze pizza en is er meestal een toepasselijk lezing. Voor de ruiters wordt er ook een hele dag georganiseerd. De vrijwilligers hebben samen een gezamenlijke app; heel handig bijvoorbeeld om zo nodig een vervanger te regelen. Er zijn zowel oudere als jongere vrijwilligers; een aantal ruiters is zelf ook vrijwilliger. Daarnaast zijn er stagiairs die hun maatschappelijke stage hier doen – 6 weken - of leerlingen van Groenhorst die hier hun stage doen. Eén op één lessen starten vanaf 16 uur; groepslessen vanaf 16.45 uur. Er zijn 2 vaste instructrices; zij zorgen dat er wekelijks een rooster is en ze ondersteunen daar waar nodig. Yvette vertelt dat de instructrices ook goed op de vrijwilligers letten; ze zorgen dat het veilig is voor iedereen. Mooi is ook dat ze iedereen kennen, zowel de ruiters als de vrijwilligers. Met Sint, Kerst en Pasen zorgen ze dat er speciale spelletjes zijn voor de ruiters om te doen. Zij zijn ook opgeleid om met mensen met een beperking te werken. Meer vrijwilligers?! Ariane de Ranitz zoekt zeker meer vrijwilligers, nu is het best vaak puzzelen met de indeling. Er komen ook regelmatig weer ruiters bij. Yvette geeft aan dat mensen zich niet moeten laten afschrikken door het fysieke. Meestal draaf je maar 1 rondje in de binnenbak, ook al omdat de ruiter vaak niet meer kan. Maar ook lang niet iedereen hoeft een rondje mee te rennen. Je kunt ook veel andere dingen doen. Je hoeft dus niet in topconditie te zijn. Je moet wel van paarden houden en natuurlijk van mensen. Als je start als vrijwilliger loop je eerst altijd met iemand anders mee. Wil je meer weten of je aanmelden als vrijwilliger, mail dan naar: [email protected] ; de website waarop je meer informatie vindt, is: Ariane de Ranitz – Paardrijden voor mensen met een beperking Stichting Ariane de Ranitz dankt haar naam aan haar oprichtster: Mevrouw Ariane de Ranitz. Zij was de vrouw van de toenmalige burgemeester de Ranitz van Utrecht (1948-1970). Mevrouw Ariane de Ranitz zette zich in voor kinderen met een beperking. Zij heeft eveneens de mytylschool in Utrecht opgericht en ook deze school draagt haar naam. In 1968 is de Stichting Ariane de Ranitz opgericht. Daarmee is het één van de oudste stichtingen voor het paardrijden voor mensen met een beperking in Nederland.

Annemarie is al zo lang vrijwilliger bij Tafeltje Dekje, dat ze niet meer precies weet hoeveel jaar het is, zeker zo'n 10 jaar, maar waarschijnlijk al wel wat langer – toch even nagevraagd en het blijken er 12 te zijn! Eén of twee keer in de week brengt ze maaltijden rond. Ook zit ze in het bestuur. Maar het gaat haar om het rijden. Hoe werkt Tafeltje Dekje? Mensen die niet meer zelf kunnen koken, maar wel zelfstandig thuis wonen, kunnen op doordeweekse dagen maaltijden via Tafeltje Dekje krijgen, ook als dat feestdagen zijn – nu al 55 jaar. De meeste mensen die gebruik maken van Tafeltje Dekje zijn al wat ouder. Soms maken mensen ook tijdelijk gebruik van Tafeltje Dekje. Naast warme maaltijden brengen vrijwilligers ook vriesverse maaltijden rond. Zo'n 20 tot 25 mensen krijgen dagelijks een warme maaltijd. En zo'n 50 mensen krijgen op maandag diepvriesmaaltijden thuisbezorgd. Bij Tafeltje Dekje zijn zo'n 20 vrijwilligers actief. Elke werkdag zijn er 3 routes die gereden worden – ook door 3 vrijwilligers dus. De vrijwilliger haalt de maaltijden om 11.30 uur op bij de Koperwiek in Bilthoven en brengt dan bij ongeveer 7 mensen een maaltijd; zo'n rit duurt ongeveer 1,5 uur. De insteek is om zoveel mogelijk dezelfde route te rijden, zodat de vrijwilliger bij dezelfde mensen komt. Dat is wederzijds prettig voor het contact. Tijdens het rijden van de routes is Caroline aanwezig op het kantoor van Tafeltje Dekje aan de Molenkamp. Als er iets mocht zijn, kan de vrijwilliger haar bellen. Caroline gaat ook altijd langs bij nieuwe klanten om te bespreken wat ze willen en wat er kan. En ze zorgt dat er van ieder een contactpersoon bekend is bij Tafeltje Dekje. Wat vind je leuk aan het werk? Het leukste vindt Annemarie om de mensen even te zien en te spreken. Annemarie merkt hoe fijn mensen het vinden als je komt; je maakt dan ook altijd even een praatje. Dat hoeft helemaal niet lang te zijn, maar het contact is fijn. En dat maakt dit ook heel dankbaar werk. Soms geeft ze de maaltijd alleen af, soms is het ook nodig even te helpen met het opscheppen van de maaltijd. Het mooie is ook dat je af en toe mensen ook echt ziet opknappen doordat ze een goede, warme maaltijd krijgen. Onlangs was er een mevrouw van 90 die na een operatie tijdelijk Tafeltje Dekje inschakelde, maar ze vond het zo prettig én lekker, dat ze besloot haar maaltijden via Tafeltje Dekje te houden! Op vrijdag geven mensen de kaart mee met hun wensen voor de komende week – mensen kunnen uit 3 maaltijden kiezen. Soms is het nodig om mensen te helpen met het invullen van hun kaart. Hoe en wanneer zien vrijwilligers elkaar? De vrijwilligers hebben elke 3 maanden een rijdersvergadering; op dat overleg worden ook alle routes verdeeld, zodat iedereen tijdig weet wanneer ie rijdt. Af en toe is er een vrijwilligersuitje. En de vrijwilligers zien elkaar bij het ophalen van de maaltijden bij de Koperwiek. Het is een groep met weinig verloop. Op zoek naar nieuwe vrijwilligers? Zeker, Tafeltje Dekje wil graag nieuwe vrijwilligers! Nu is het soms nodig dat vrijwilligers 2 of 3x per week rijden om alle maaltijden rond te brengen. Het is fijn als ieder in principe 1x per week rijdt. Maar er zijn nu vooral vrijwilligers nodig die de maaltijden bij de Koperwiek opwarmen en weg-breng-klaar maken. Mensen die dat in de ochtend willen doen, worden van harte uitgenodigd zich aan te melden. Waar voor het rijden het hebben van een auto nodig is, is dat hierbij dus niet het geval!